Isparta Atabey Kısık Vadisi Bisiklet Turu
NOT: Önceki blogumun başına gelenlerden dolayı bu yazıdaki görsellere ulaşılamıyor malesef.
Isparta – Eğirdir kara yolundan Atabey’e dönüş yaptık. Yol hafif yukarı eğimli ama gayet rahat. Bisikletle buralara daha önce iki üç kere gelmiştim ama Kısık Vadisi ilk olacaktı. Yol üzerinde Bayat kazasına da uğradık. Büyük kuru otlar, yeni sararmış buğday başaklarının ve çekirgelerin arasından bisikletlerimizi taşıyarak Sidera Antik Kenti’ne de uğradık. Burada biraz soluklandık. Kentten geriye pek bir şey kalmamış ama amfi tiyatronun tonozlu yan girişi hala dimdik ayakta. Gidip görülesi bir yer ve şehir merkezine çok uzak değil.
Buradan tekrar tarlaların arasından Atabey yoluna çıktık hatta çıkmadan bir kaç dal tazecik kirazlardan da yedik. Eee ne yapalım göz hakkı kardeşim! 🙂 Atabey ilçe merkezine vardığımızda, bisiklet grubumuza bir kişi daha katıldı. Henüz ilkokul öğrencisi olan Gökhan bizi Gazi Ertokuş Bey Medresesi’ne götürdü. Orayı da gezelim dedik ama işte burada çok büyük bir hata yaptık. Tarihi medresenin bahçesine girer girmez bir de ne görelim? Her yer çocuk. :O 🙂 Geleneksel piknik günü… Cıvıl cıvıl yaramaz çocuklar hemen etrafımızı sardı. Medresenin içini en fazla beş dakika gezebildik. Cin gibi hepsi. Bizi soru yağmuruna tuttular, kasklarımıza ve bisikletimize el koydular. 🙂 Neyse oradan da bir yol tarifi alıp kaçarcasına ayrıldık. Yol tarifine gerek yokmuş Gökhan arkada belirdi yine. Bize yolu gösterip geri döneceğini söyledi ve beraber bira daha pedalladık. Kendisine çok teşekkür ederiz. 🙂
Sonunda Kısık Vadisi’nin kenarından giden toprak bir yola girdik. Ama o da ne? Dibimizde bitivermiş bir köpek yolumuzu kesti. Havlama sesini duyunca pek ürkmedik ama köpeğin cinsini görünce tırstık. Bu muhteşem dişleri olan bir Rodwider idi. 😀 Hemen indik bisikletten biz de ona bağırdık, el kol hareketi yapınca kaçtı gitti. Fena tırstık ama yalan yok! 🙂 Daha güçlü pedallayabiliriz artık. Ulan adrenalin sen nelere kadirsin?
Biz gittikçe manzara güzelleşti, sağda, yol kenarında bize eşlik eden bir su kanalı vardı. Suyu çok berraktı. Solda ise vadi boydan boya uzanıyordu. Bu manzara, geldiğimize değdi dedirrtti. Güneş yakmaya başladı ama ufukta kara bulutlar yavaş yavaş “Ben geliyorum ha!”diyordu. Ki öyle de oldu. Vadinin iç kısımlarına girmeye başladığımızda önce sert rüzgarlar sonra da yağmur başladı. Vadinin doğası oldukça güzeldi ama şimdi kullanılmayan fakat zamanında suyu taşımak için yapılan kanalların görüntüsü bu güzelliğe gölge düşürüyordu.
Hava iyice bozmaya başlayınca geri döndük. Keşke dönmeseymişiz. 🙁 Sonradan haritadan araştırdığımıza göre 150 – 200 metre daha gitseymişiz suyun başladığı yerde olacakmışız. Neyse nasip değilmiş ne yapalım? Karnımız aç ve yorgunuz. Hemen az geride bir kulube ve ağaçlık vardı. Hadi bir şeyler yiyelim dedik ve lavaş arası tulum peyniri, domatese vurduk kendimizi. Ayıptır söylemesi tadı hala damağımızda. 🙂 Kesinlikle öneririm.
Artık inişin tadını çıkarabiliriz. Bu kıvrımlı toprak yolda iniş çok zevkliydi. Oksijenin dibine dibine vurduk bugün. 🙂 Tabi inişler her zaman kısa sürüyor. Bizim Rodwider da unutmamış yolumuzu gözlemiş. Ona yine aynı şekilde ama hızlı bir selam çakıp Atabey’e indik. Oradan hiç durmadan Kuleönü Kasabası’nın yanına vardık. O da ne bir de Kangal köpeğimiz eksikti. Ama nasıl kovalıyor? Bir baktım Muhammed’e… Ulan nasıl basıyor pedallara. 😀 Yuh dedim, ben de bastım korkudan. Sonra yetişemeyip bıraktı peşimizi Allah’tan. 😀 Yok arkadaş, bugün biz de bir şey var. 🙂 Neyse hız kesmek yok. Zaten az kaldı Isparta’ya… Ahanda ileride mavi bir tabela. Ne yazıyor, okuyabiliyor musun emmoğlu? “ISPARTA”
06.07.2015
Yorumlar
Yorum Gönder